ابا الاحساس مردی است که به جنگاوری و قدرت شهره است

تا بوده ، نامش موی بر تن کفار راست کرده است

مردی که کسی جرئت نداشت تا ده فرسخی اش برود

مردی که قدش تا آسمان بود و در پهنای شانه هایش تمام کودکان را جا می داد .

مردی که یگانه ی میدان رشادت و جنگاوری بود .

مردی که در میان هاشمیان زیبا ترین بود و چهره اش چون ماه درخشان ...

مردی که روحش چون برگ گلی لطیف بود و او را " پدر احساس " می خوانند ...

مردی که تنهایی پدر را با تمام وجودش درک کرده بود می خواست یک تنه تمام غم تنهایی را از پدر بزداید

آن مرد در حالی که از تشنگی لب هایش خشک شده بود

رنگ از رخسارش پریده بود و در درونش آتش و عطش شعله کشیده بود

در حالی که آفتاب داغ پوستش را می سوزاند و آب خنک علقمه

چون آب گوارای کوثر می توانست او را سیراب سیراب کند ،

به یاد لب تشنه ی کودکان افتاد

و اشک های خشکیده ی کودکان

چشمه ی احساساتش جوشید و رخصت نداد آب بنوشد

نباید سیراب می شد !

تا زمانی که کودکان تشنه بودند ...

تیغ خصم و درد دستان بریده حتی گام های استوار و قاطع آن مرد را نلرزاند

اما هنگامی که آب را از او دریغ کردند به یاد لب های تشنه افتاد 

نه ، دیگر نمی توانست عطش کودکان را تحمل کند

 به زمین افتاد ...

وقتی هوا با شیشه سردی می کند ؛ شیشه از غم می گرید .

وقتی هوا با گل سردی می کند ، گل از غم پژمرده می شود .

وقتی هوا با باد سردی می کند ، باد از غم با صدای بلند های و هو می کند .

وقتی هوا با آدم سردی می کند آدم با خشم خودش را می گیرد ... 

آری تنها آدم است که با نادانی کبر می ورزد ؛ و غافل است ...

غافل است که باد با سردی و گرمیش اگر نباشد آدمی نخواهد بود ...

آری آدم است که معرفت ندارد ؛ وقتی هوا خوب باشد عمیـــق نفس می کشد

و وقتی هوا سرد است از او رویگردان می شود ...

و این رازی از عاشوراست ؛ هر چند کودکانه ...

عاشورای حسینی تسلیت باد ...

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

صـبـح فـردا بدنـش زیر ســم اسـبـان اســت

مکن ای صبح طـــــــــلـــــــــــــوع ...

فردا عاشوراست . دهم محرم الحرام 1434 هجری

می دانی چند سال گذشته است ؟

 1373 سال

تا بحال شنیده ای که خونی بیش از چند ساعت تر بماند ؟

خون حسین 1373 سال است که خشک نشده

و هنوز می جوشد ...

در دل شیعیانش ؛ شوری بر پاست ؛

رقص خون است و هلهله ی اشک ...

تسلیت ای عاشقان ؛ تسلیت ...

♥ اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللّهِ أَتقیکم ...♥

کیست در مردانگی به از حسین ؟

بگذشت هر آن چه در کرب و بلا بود ؛ گذشت ...

بعد از گذر این همه سال اما ...

تا گویند " یا حسین ! " :

بچه و پیر و جوان و زن و مرد

فوج فوج در کوچه ها آیند و

رخت ماتم و سوگ و عزا بر تن کنند

شهر را مشکی بپوشانند و دل را رخت انوار خدا

خون در رگهایشان غلْیان کند

سوزش و عشق و خروش در دلشان

جوشش کند

همه ی شور و هیاهوی دلان آبی شود ،

گونه هاشان تر کند

قوّت دستان فزون گردد ز غیرت

چهرشان گلگون شود از جوشش خون درون

پایشان از کفش بیرون می کنند

پا برهنه می دوند ؛ پا برهنه می دوند

بوی اسپند در فضا پر می کنند

تا که شاید عطر آن کرب و بلا  را

بشنوند و

مست گردند  

آن که می را می پرستید

ز حُرمش چند روزی

قهر با می می کند

او که دزدی راهش است ،

چند روزی نان پاکی

می خورد

او که بر بی عفتی شهره شده ،

چند روزی را ز حرمش

رخت عفت تن کند

او که سالی است

نه مادر دیده و آل و تبارش

چند روزی را ز حرمش

در کنار خاندانش سر کند

هر چه گفتم به کنار ...

او که او که شهره به گناه است

به استشمام عطر هیئت دوست

لرزه را در بدنش حس می کند

خانه ی دل را تکانی می دهد

از خدایش عذر خواهی می کند

توبه بر درگاه یزدان آورد

او از نامردی خود ، مردی یار

شرمسار ایزد است ...

این همه گفتم و کم گفتم و کم گفتم ...

هر چه گفتم ثمر یک " یا حسین ! " بود و تمام ...

آن حسین مرد است که نامردان ز مردیش

خجل گردند از یزدانمان

آن حسین مرد است که درب خانه اش

بر روی هر نامرد و مرد باز است و

او لبخند به لب دارد ...

آن حسین مرد است ...

باز محرم رسید ...

دل هایمان را خانه تکانی کنیم ...

از هر آن کبر و غرور و ریاست رها شویم

به حسینیان بپیوندیم

به صفوف زنجیر زنی برویم ...

اگر در هیئت دوستی را دیدیم

که مدتی است با او رشته ی پیوند را بریده ایم

به او چای تعارف کنیم

کینه ها را بخشکانیم

بگذاریم دختری که می خواهد چای تعارف کند

تا خدمتی به امامش کرده باشد

سینی را از دستمان بگیرد ...

بگذاریم آن جوانی که می خواهد برای رضای امامش

طبل و دهلی بدست گیرد ؛ بگیرد

یا علم سنگین را به دوش بکشد

اگر زنی یا مردی می خواهد

ذکری گوید و مدحی بخواند ؛

میکروفون را بدستش بدهیم

یادمان باشد مهمان حسینیم

پس کسی را نباید از هیئت برانیم

خواه متقی و خواه متخلف ...

یادمان باشد بنا بر ریا نگذاریم

اجر غیرت جوشیده ی دینیمان را

با خطایی زائل نکنیم

با اشاره ی دست به هیئتیان

غیبت عاشق حسینی را نکنیم

تهمت به کسی نبندیم ...

تعجب داره ؛ نداره ؟

چرا تو محرم گریه می کنیم ؟

چرا سینه می زنیم ؟

چرا ؟ چرا ؟‌و چرا ؟...

تا حالا کسی بهت ستم کرده ؟ تا حالا کسی بهت زور گفته ؟ تا حالا کسی مجبورت کرده عقایدتو زیر پا بذاری ؟

تحقیر نشدی ؟ احساس ذلت نکردی ؟

من که احساس خواری بهم دست می ده !

" حسین " کسی بود که زیر بار زور نرفت .

" حسین " کسی بود که تمام ارزش های مادیشو داد که ارزش های معنویشو نگه داره .

" حسین " کسی بود که به هیچ قیمت عقایدشو پایمال نمی کرد ؛ حتی به قیمت زن و فرزند و جان و ...

" حسین " اون مرد آزاده ای بود که مثل گل تو نینوا پرپر شد که به من و تو یاد بده :

به هیچ قیمت ظلم رو تحمل نکن .

نذار خدا رو جلوی چشمات به قتل برسونن .

عقایدتو حفظ کن که از جونت ارزشمند تره !

ضعیف نباش ؛ خدا مومن ضعیف رو دوست نداره !

مسلمان از فرط آزادگی نمی تونه زیر بار ظلم تنفس کنه !

پس آقای مداح ، خانم مداح ( ذاکر ) ، وقتی رفتی و بالا ایستادی دیگه از ضعف حسین نگو !

دیگه از ستمدیدگی حسین نگو !

سزاوار نیست که دلم برای مرد مردستانی که این قدر آزاده بود بسوزه ...

من و توییم که سزاوار ترحمیم که تو اسارت دست و پا می زنیم ...

پس هر وقت خواستی گریه کنی ؛ بدون که باید برای خودت گریه کنی نه " حسین " . 

کلامی از دل مسافران کربلا که گفتند و نشنیدیم ...

اگر من در کربلا بودم ، با اسبی امام را همراهی می کردم ، به هنگام جنگ مردانه می پوشیدم و سوار بر اسبم به سوی میدان می شتافتم ، آنگاه چنین خطبه می خواندم :

«قالَتـِ الاَعرابُـ ءامَنّا قُل لَم تؤمِنوا وَلکـن قولوا اَسلَـمنا وَ لَمّا یَدخُلِ الیمانُـ فی قُلوبِکـُم وَ اِنـ تُطیعوا اللّهَ وَ رَسـولَهُ لا یَلِتکـُم مِنـ اَعمالِکُم شَیئًـا اِنَّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ»

(حجرات،14)

« بادیه نشینان گفتند :‌ ما ایمان آورده ایم  ، بگو ایمان نیاورده اید بلکه بگویید اسلام آورده ایم . و هنوز ایمان در دل هایتان وارد نشده است . و اگر خدا و رسولش را فرمان برید از پاداش اعمال شما چیزی نکاهد ، همانا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است ... »

ای کسانی که ایمان آورده اید ، ایمان بیاورید و شما را مومن نخوانند که ایمان نیاورده اید بلکه تنها مسلمان شده اید ...

هر آن کس که رسول خدا را  ، رسول خدا خواند و به یگانگی خدایمان گواهی داد ، مومن نیست  و هر آن کس که ساعت ها سر بر سجده ی کسی نهاد که ورا نشناخته و پیشانیش پینه بست از این سجود و سجود و سجود ... مرد خدا نباشد وان کس که نفاق کند و به دین و خدا دروغ بندد آدم نیست  !

کس را مومن خوانند که وقتی نام خدا به گوش شنید دلش به هیجان آید و آن گاه که نماز می گزارد خدای را دیده و او را حس کند و آن کس که آنچه خدا خواهد با دل بپذیرد و بلعکس !

در این ایام به هر سو که نگاه می کنی ، همه مردم اشهدی خوانده اند ، چه سود اگر به گمان خودشان علم دین را بهتر از ولی خدا (!) دانند ؟ مگر عشق  را علم‌ رقم می زند ؟ کدامین عشق داند که علم چیست ؟‌ محمد مصطفی (ص) ‌مگر می دانست که تمام علم دینش چیست آنگاه که مبعوث گشت ؟

شمایان جز پوسته ی دینتان هیچ نفهمیده اید ! به کدامین امر خدا بر ولی خدا و بر خون خدا شوریده اید ؟ شمایان دین بر ریا بنا کرده اید و ریا نشان هیچ جز بی ایمانی نیست !

آن کس که امر می کند بر ریختن خون خدا ، به خدا که جانشین خدا در زمین نباشد ! که لعنت خدا بر او باد !

ای کسانی که ایمان آورده اید به خداوند تبارک و تعالی !  به تورات و انجیل و زبور و صحف و فرقان سوگند که ذره ای ایمان نیاورده اید ور نه از بوی بی ایمانی خویش به تهوّع می افتادید ! ایمان بیاورید !حسین آمده است تا این را بگوید !

زمانی خواهد رسید که از ولی امر خداوند نکته ای یا پندی یا سخنی خواهند ، رسول الله فرموده است آن گاه باید بگوید : سخن تازه این است که لا اله الا الله !!!

امروز این شمایید که در بندید ! ما پیروان حسین امروز آزاد تر از هر روزیم ، به خدا که آزاده تر از ما تا ظهور قائم آل محمد و پس از آن هم پیدا نخواهد شد و به خدا قسم دگر باره در هیچ کدام از اوراق تاریخ در بند تر از شمایان یافت نخواهد شد !

حسین آن قدر آزاده است که در عباداتش هیچ یک از شمایان را لعن نمی کند بلکه برایتان دعا می کند و شما ورا نفرین !

وای آن روز بر شما ! وای رستاخیز بر شما !!! وای ...

این شعر ، یادگار عزیز ترین دوست من است ، نمی دانم شاعر آن کیست ، اما شعر بسیار زیبایی است .

خواب دیدم خواب این که مرده ام

خواب دیدم ، خسته و پژمرده ام

روی من خروار ها از خاک بود

وای ! قبر من چه وحشتناک بود

تا میان گور رفتم دل گرفت

قبر کن سنگ لحد را گل گرفت

بالش زیر سرم از سنگ بود

غرق وحشت ، سوت و کور و تنگ بود

خسته بودم هیچ کس یارم نبود

زان میان یک تن خریدارم نبود

هر که آمد پیش ، حرفی راند و رفت

سوره ی حمدی برایم خواند و رفت

نه رفیقی نه شفیقی نه کسی

ترس بود و وحشت و دلواپسی

ناگهان از ره رسیدند دو ملک

تیره شد در پیش چشمانم ، فلک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیست ؟

آن یکی فریاد زد رب تو کیست ؟

در میان عمر خود کن جست و جوی

کار های نیک و زشت خود بگوی

ما که مأموران حی داوریم

حال تو را سوی جهنم می بریم

دیگر آن جا عذر خواهی دیر بود

دست و پایم بسته در زنجیر بود

غرق اندوه و تألم دل فکار

می کشیدندم به خفت سوی نار

ناگهان الطاف حق آغاز شد

از جنان در های رحمت باز شد

مردی آمد از تبار آسمان

نور پیشانش ، فوق کهکشان

بر سرش دستار سبزی بسته بود

نور حق در چهره اش تابیده بود

در قدوم آن نگار مه جبین

پیش پای حضرت عشق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند

بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتند این زمزمه

آمده این جا حسین فاطمه

سوی من آمد مرا شرمنده کرد

مهربانانه به رویم خنده کرد

گفت آزادش کنید این بنده را

خانه آبادش کنید این بنده را

این که این جا این چنین تنها شده

کام او با تربت من وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است

گریه کرده بعد شیرش داده است

این که می بینید در شور است و شین

ذکر لالائیش بوده : یا حسین

اسم من راز و نیازش بوده است

خاک من ، مهر نمازش بوده است

این که در پیش شما گردیده بد

جسم و جانش بوی روضه می دهد

پرچم من را به دوشش می کشید

پا برهنه در عزایم می دوید

سینه چاک آل طه بوده است

چای ریز هیئت ما بوده است

بار ها لعن امیه کرده است

خویش را نذر رقیه کرده است

حرمت من را به عالم پاس داشت

ارتباطی تنگ با عباس داشت

نذر عباسم کفن کرده به تن

روز تاسوعا شده سقای من

تا که دنیا بوده از من دم زده

او غذای روضه ام را هم زده

گریه کرده چون برای اکبرم

با خود او را نزد زهرا می برم

هر چه باشد او برایم بنده است

او بسوزد ، صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود

باعث خوش حالی اعدا شود

در قیامت عطر و بویش می دهم

پیش مردم ، آبرویش می دهم

باز بالاتر به روز سرنوشت

می شود همسایه ی من در بهشت

آری ، آری ، هر که پابست من است

نامه ی اعمال او دست من است ...

« مجهول »

بدون شرح ...

این اولین نقاشیم از 6 تن ( 5 تن + بانو زینب ( س ) ) هست .

گذاشتمش تو سجادم و نذر کردم به پابوس اولین نفرشون که برسم اینو هدیه کنم .

اگه اول رفتم مدینه ، تو قیامت ( اگه بهشت راهم دادن ) برم و به پیامبر بگم ...

اگه اول رفتم نجف از علی بپرسم ...

اگه رفتم بقیع ، اول به بانو زهرا ( س ) بگم که ...

بعدش به حسن بگم ...

اگه رفتم سوریه به بی بی زینب می گم ...

اگه رفتم کربلا ...

خدایی هنوز نمی دونم به حسین چی بگم !

یه توصیه : اگه اعتقاد داری ، اگه یه وقتی دلت گرفت

فقط قلم رو بگیر تو دستت ...

 می دونید این چیه ؟

این نقاشی منه ،

توی دفتر فیلی بچگی هام که هنوز

چند تا برگش مونده بود اینو کشیدم .

 خیلی برام هیجان انگیز بود !

اونی که وسط نشسته بانو زهراست (س) و

سه نفر دیگه ، بچه هاشن .

این نقاشیامو خیلی دوست دارم .

نقاشی خیلی به آدم روحیه می ده ... 

اگه خوب نشده ، چون من نقاش نیستم ولی از سر دل کشیدن ...

از سر دل کشیدن آدمو مجنون می کنه ...

من مداح اهل بیتم ، اما همیشه این حسرت تو دلم مونده بود که نمی تونم ، تو دسته ها و هیئت ها بخونم ، علم بچرخونم طبل بزنم ، زنجیر بزنم  ...

اما پارسال تو مدرسه با یه گروهی از بچه ها جمع شدیم و تصمیم گرفتیم که اون سال رو برای محرم سنگ تموم بذاریم ،

به همه ی بچه ها هم اعلام کردیم هر کس هر چقدر دلش می خواد پول بیاره ؛

تصمیم داشتیم برای مدرسه ، طبل و سنج بخریم ، برای هر نفراز بچه ها هم بساط صبحونه بسته بندی کنیم و هر چه قدر موند ، بدیم خیریه .

از یه طرف دیگه ، درگیر برنامه هایی که می خواستیم اجرا کنیم بودیم .

اون روزا خیلی سر هر چند تامون شولوغ بود ، خیلی حرص می خوردیم که برنامه به بهترین نحو اجرا شه .

پولی که برای طبل و ... خیریه باقی مونده بود دادم به یکی از آشناهامون که می دونست از کجا باید تهیه کنه ،

اول خیلی حرص می زدم ، چون فکر می کردم با پول ما یه طبل از این کوچولو ها هم نمی تونیم بگیریم ،

ولی در کمال تعجب یه طبل خیلی گنده خرید و تازه کلی هم از پول باقی موند ، از خوش حالی دیوونه شده بودم !...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه نمایید . )