بسم الله الرحمن الرحیم

می شود عباس بود ؟! ...

من معتقدم اگر عباس ، عباس است چون مادرش ام البنین است .

زنی که هنوز در تحیّرم از شخصیت عجیب و بزرگش ! از مناعت طبع و از روح بلندش ...

ام البنین به خودی خود زن بزرگیست نه صرفا به دلیل نسبتش با علی ( ع ) یا با عباس ( ع )

عباس در تمام مدتی که در کربلا بودند ، خوب می دانست که با " سید " خود همراه شده نه با برادرش !

یعنی ، به خوبی می دانست به حمایت دین و امامش برخاسته نه به حمایت خونی از برادرش و این را به برادرانش متذکر می شد .

و این را چه کس به او آموخته بود ؟

(به ادام مطلب مراجعه کنید )

کلامی از دل مسافران کربلا که گفتند و نشنیدیم ...

اگر من در کربلا بودم ، با اسبی امام را همراهی می کردم ، به هنگام جنگ مردانه می پوشیدم و سوار بر اسبم به سوی میدان می شتافتم ، آنگاه چنین خطبه می خواندم :

«قالَتـِ الاَعرابُـ ءامَنّا قُل لَم تؤمِنوا وَلکـن قولوا اَسلَـمنا وَ لَمّا یَدخُلِ الیمانُـ فی قُلوبِکـُم وَ اِنـ تُطیعوا اللّهَ وَ رَسـولَهُ لا یَلِتکـُم مِنـ اَعمالِکُم شَیئًـا اِنَّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ»

(حجرات،14)

« بادیه نشینان گفتند :‌ ما ایمان آورده ایم  ، بگو ایمان نیاورده اید بلکه بگویید اسلام آورده ایم . و هنوز ایمان در دل هایتان وارد نشده است . و اگر خدا و رسولش را فرمان برید از پاداش اعمال شما چیزی نکاهد ، همانا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است ... »

ای کسانی که ایمان آورده اید ، ایمان بیاورید و شما را مومن نخوانند که ایمان نیاورده اید بلکه تنها مسلمان شده اید ...

هر آن کس که رسول خدا را  ، رسول خدا خواند و به یگانگی خدایمان گواهی داد ، مومن نیست  و هر آن کس که ساعت ها سر بر سجده ی کسی نهاد که ورا نشناخته و پیشانیش پینه بست از این سجود و سجود و سجود ... مرد خدا نباشد وان کس که نفاق کند و به دین و خدا دروغ بندد آدم نیست  !

کس را مومن خوانند که وقتی نام خدا به گوش شنید دلش به هیجان آید و آن گاه که نماز می گزارد خدای را دیده و او را حس کند و آن کس که آنچه خدا خواهد با دل بپذیرد و بلعکس !

در این ایام به هر سو که نگاه می کنی ، همه مردم اشهدی خوانده اند ، چه سود اگر به گمان خودشان علم دین را بهتر از ولی خدا (!) دانند ؟ مگر عشق  را علم‌ رقم می زند ؟ کدامین عشق داند که علم چیست ؟‌ محمد مصطفی (ص) ‌مگر می دانست که تمام علم دینش چیست آنگاه که مبعوث گشت ؟

شمایان جز پوسته ی دینتان هیچ نفهمیده اید ! به کدامین امر خدا بر ولی خدا و بر خون خدا شوریده اید ؟ شمایان دین بر ریا بنا کرده اید و ریا نشان هیچ جز بی ایمانی نیست !

آن کس که امر می کند بر ریختن خون خدا ، به خدا که جانشین خدا در زمین نباشد ! که لعنت خدا بر او باد !

ای کسانی که ایمان آورده اید به خداوند تبارک و تعالی !  به تورات و انجیل و زبور و صحف و فرقان سوگند که ذره ای ایمان نیاورده اید ور نه از بوی بی ایمانی خویش به تهوّع می افتادید ! ایمان بیاورید !حسین آمده است تا این را بگوید !

زمانی خواهد رسید که از ولی امر خداوند نکته ای یا پندی یا سخنی خواهند ، رسول الله فرموده است آن گاه باید بگوید : سخن تازه این است که لا اله الا الله !!!

امروز این شمایید که در بندید ! ما پیروان حسین امروز آزاد تر از هر روزیم ، به خدا که آزاده تر از ما تا ظهور قائم آل محمد و پس از آن هم پیدا نخواهد شد و به خدا قسم دگر باره در هیچ کدام از اوراق تاریخ در بند تر از شمایان یافت نخواهد شد !

حسین آن قدر آزاده است که در عباداتش هیچ یک از شمایان را لعن نمی کند بلکه برایتان دعا می کند و شما ورا نفرین !

وای آن روز بر شما ! وای رستاخیز بر شما !!! وای ...

نه این معرکه جای زنان نیست ! آن ها که از عشق به ولایت لبریزند ،

آن هایی که به خاطر طبیعت ظریف و شکننده شان باید خود و فرزندانشان را از این معرکه ی خونین برهانند !

زنانی که پسران و پدران و برادران و شوهرانشان را به همراهی خورشید می فرستند و خود در کنار اهل حرم وی می مانند که تسلی بخش خاطرشان باشند .

امام ( ع ) شب عاشورا فرمودند : هر کس عیالش همراه اوست امشب او را به مأمنی برساند که من و هر که ماند فردا شهید خواهیم شد ! و عیالات من به اسارت خواهند رفت .

علی بن مظهر (ع) رفت تا همسرش را ببرد که همسرش از این حرف امام به گریه در آمد وبه شوهرش گفت : ای علی درباره ی من انصاف نداری ! تو خود می خواهی به بهشت واصل شوی و من از این جا بروم .

علی نزد امام بازگشت و گفت : همسرم حاضر نیست او را به مأمنی برسانم .

امام هنوز هیچ نگفته بود که آن زن از خیمه برون شد و گفت :‌یا ابن الزّهرا! السناً قابلاً لخدمة بناتک و اخواتک ؟ ای پسر زهرا ، یعنی ما لیاقت خدمت به دختران و خواهرانت را نداریم ؟

امام چندی سکوت کرد و پس از آن رضایت داد که هر آن کس از زنان که می خواهد بماند و در غم ایشان شریک باشد ، بماند !

عده ای از افراد قبیله ی بنی فزاره و بجیله گفته اند :‌ آن هنگام که امام (ع) به سوی کوفه رهسپار گشتند ما نیز همراه زهیر بن قین از مکه سفر کردیم و با آنان هم سفر گشتیم ، سعی می کردیم از کاروان امام حسین (ع) فاصله داشته باشیم . از آن جا که زنان و خاندانش با وی بودند ، هیچ چیز از حرکت به همراه وی برایمان سخت تر نبود . هر گاه امام در منزلی اتراق می کرد ما از وی جدا گشته و در مکانی دور تر می ماندیم .

روزی از آن روز ها امام جایی اتراق کرد که ما راهی جز ماندن در همان جا نداشتیم . مشغول غذا خوردن بودیم که پیکی از جانب فرزند رسول خدا بر ما وارد شد و به زهیر گفت : ای زهیر ! حضرت ابا عبد الله مرا فرستاده تا تو را نزد وی ببرم .

در این هنگام ما همه خشک ماندیم و متحیر گشتیم ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه نمایید . )

عمر سعد اقدام به جنگ نمود . در این گاه حر بن یزید ریاحی رو به عمر کرد و گفت : آیا تو می خواهی با این مرد بجنگی ؟

عمر گفت : آری ، به خدا جنگی خواهم کرد که کمترین نتیجه ی آن پریدن سر ها و پراکنده شدن دست ها باشد .

حر ، بند بند وجودش به لرزه در آمد و به سمت لشگریان خود بازگشت . مهاجر بن اوس به او گفت : ای حر ! تو مشکوکی ! گاهی بود که وقتی می گفتند  آن کیست که اشجع کوفیان است ، نام تو زمزمه می شد . حال تو را چه شده ؟

حر گفت : به خدا قسم یاد می کنم که من چون تمام شما در انتخاب بهشت و جهنم آزادم و باز قسم خدا را یاد می کنم ، که چیزی را بر بهشت ترجیح نمی دهم ! گر چه تکه تکه و سوزانده شوم ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

وهب بن حُباب کلبی جوانی نصرانی بود که تازه تو عروسی به خانه آورده بود ، در مسیر سفرش همگام با کاروان عشق شد و شیدایی حسین گشت . او به اسلام در آمد . روز دلاوری وهب رسید .  عروس وهب بسیار عاشق او بود و نمی خواست داغدار وی شود . 

وهب وارد میدان شد و دلاورانه مبارزه نمود . پس از نبردی سخت با دشمن نزد مادر و همسرش بازگشت و به مادر گفت : از من راضی شدی یا نه ؟

ام وهب گفت : نه ، از تو راضی نخواهم شد تا در میان دستان حسین کشته نشوی !

همسرش گفت : تو را به خدا قسمت می دهم ! مرا به مصیبت دوری مبتلا نکن .

ام وهب ترسید که احساسات این عروس نو حجله پای وهب را بلرزاند پس به وهب گفت :‌ پسرم به حرف های او گوش نکن ! برگرد و با دشمن پور دخت پیمبر بجنگ تا در قیامت رسول الله شفاعتت را کند ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

زین العباد ( ع ) چنین روایت می کند :

آن که که سر پدرم را نزد یزید بردند ، هر شب ، سر را در مقابلش می نهاد و شراب می خورد و به بزم می نشست ،

تا این که روزی سفیر پادشاه روم که از اشراف و بزرگان رومیان بود ،

در مجلس شرابخواری یزید حاض شد و با دیدن سر مقدس به او گفت : ای شهنشاه عرب این سر کیست ؟

- تو را با این سر چه کار است که می پرسی ؟

- امرای من از هر چه که دیده ام می پرسند ، بگویید تا بدانم و آن ها را نیز در بزمتان شریک کنم .

- این سر حسین ابن علی ابن ابی طالب ( ع ) است .

- مادرش چه کسی است ؟

- فاطمه بنت محمد ، رسول خدا ( ص ) .

- اف بر شما و دینتان ! ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )