♥ اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللّهِ أَتقیکم ...♥

کیست در مردانگی به از حسین ؟

بگذشت هر آن چه در کرب و بلا بود ؛ گذشت ...

بعد از گذر این همه سال اما ...

تا گویند " یا حسین ! " :

بچه و پیر و جوان و زن و مرد

فوج فوج در کوچه ها آیند و

رخت ماتم و سوگ و عزا بر تن کنند

شهر را مشکی بپوشانند و دل را رخت انوار خدا

خون در رگهایشان غلْیان کند

سوزش و عشق و خروش در دلشان

جوشش کند

همه ی شور و هیاهوی دلان آبی شود ،

گونه هاشان تر کند

قوّت دستان فزون گردد ز غیرت

چهرشان گلگون شود از جوشش خون درون

پایشان از کفش بیرون می کنند

پا برهنه می دوند ؛ پا برهنه می دوند

بوی اسپند در فضا پر می کنند

تا که شاید عطر آن کرب و بلا  را

بشنوند و

مست گردند  

آن که می را می پرستید

ز حُرمش چند روزی

قهر با می می کند

او که دزدی راهش است ،

چند روزی نان پاکی

می خورد

او که بر بی عفتی شهره شده ،

چند روزی را ز حرمش

رخت عفت تن کند

او که سالی است

نه مادر دیده و آل و تبارش

چند روزی را ز حرمش

در کنار خاندانش سر کند

هر چه گفتم به کنار ...

او که او که شهره به گناه است

به استشمام عطر هیئت دوست

لرزه را در بدنش حس می کند

خانه ی دل را تکانی می دهد

از خدایش عذر خواهی می کند

توبه بر درگاه یزدان آورد

او از نامردی خود ، مردی یار

شرمسار ایزد است ...

این همه گفتم و کم گفتم و کم گفتم ...

هر چه گفتم ثمر یک " یا حسین ! " بود و تمام ...

آن حسین مرد است که نامردان ز مردیش

خجل گردند از یزدانمان

آن حسین مرد است که درب خانه اش

بر روی هر نامرد و مرد باز است و

او لبخند به لب دارد ...

آن حسین مرد است ...