( خطبه ی بانو زینب در مجلس یزید )

زینب دختر علی بن ابی طالب ( ع ) از جای بر خاست و فرمود :

« الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمدٍ و آله اجمعین . » راست گفت خداوند بلند مرتبه که فرمود : « عاقبت کسانی که اعمال زشت انجام دادند ، این بود که آیات الهی را تکذیب کرده وان را به سخره گرفتند . » ( روم ، 10 )

ای یزید ، آیا گمان کرده ای با تنگ کردن عرصه آسمان و زمین بر ما و این که با ما همچون کنیزان رفتار کنی ما را نزد خدا خوار کرده و خود در پیشگاه الهی مورد احترام خواهی بود و همه این ها به خاطر عظمت و مقام تو در نزد خداست که این چنین بینی ات را بالا گرفته و با گوشه چشم شاد و خرم به ما می نگری ؟ و آیا خوش حالی که دنیا را در اختیار خود می بینی و کار ها بر وفق مراد توست و حکومت و سلطنت که حق ماست در اختیار تو قرار گرفته ؟ ...

( برای دستیابی نسخه کامل این خطبه به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حُسین ( ع )                                                                                                      

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه ی جدّش به اشگی شست دست

مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتاد دو ذبح عظیم

بیش از این ها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست

اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بسکه محمل ها رود منزل بمنزل با شتاب

کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند

تا بجایی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سر غریب

ور نه این بی حرمتیها کی روا دارد حسین

سروران ، پروانگان شمع رخسارش ولی

چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق

مینماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی

خون بدل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا

با کدامین سر کند مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی ( ع ) با سرنوشت کربلاست

 هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت

داوری بین با چه قومی بیحیا دارد حسین

بعد از اینش صحنه ها و پرده ها اشکست و خون

دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و بدل هر زخم پیکان زخمه ای

گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا

جای نفرین هم بلب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار

کاندر این گوشه عزا ئی بی ریا دارد حسین ( ع )

« استاد شهریار »